وب سرویس کدی است که به یک درخواست پاسخ می دهد و از طریق پروتکل HTTP پاسخ می دهد. با وجود نامش، نیازی به کار بر روی وب نیست. شما می توانید یک وب سرویس را به صورت محلی روی سرور یا شبکه محلی اجرا کنید. شما حتی می توانید یک وب سرویس را از خط فرمان اجرا کنید. در واقع، این یک راه آسان برای آزمایش آنها است.
ورودی از یک درخواست HTTP می آید – این به معنای از طریق پارامترهای URL به همراه بدنه درخواست (اختیاری) است.
پارامترها می توانند در مسیر URL (مانند “/a=b/c=d/…”) یا در رشته جستجوی آن (مانند “?a=b&c=d…”) یا هر دو – این داده ها باشند. معمولاً اندازه آن به 2 کیلوبایت محدود می شود. پارامترهای اضافی را می توان به بدنه درخواست اضافه کرد – به عنوان مثال نحوه آپلود فایل ها در فرم HTML.
بدنه درخواست خود می تواند هر داده ای با هر اندازه باشد واقعاً – وب سرویس ها معمولاً یک محدودیت اندازه قابل تنظیم برای این داده ها دارند فقط برای جلوگیری از اشتباه (یا بدخواهانه) داده های بزرگ. یک بدنه درخواست می‌تواند شامل یک سند JSON یا نوع دیگری از داده باشد.
خروجی وب سرویس می تواند کد HTML، JSON، XML، تصویری مانند JPG یا تقریباً هر چیز دیگری باشد. این به تماس گیرنده وب سرویس بستگی دارد که آن را تفسیر کند. یکی از این تماس گیرندگان مرورگر وب است، دیگری می تواند API از یک برنامه کاربردی و غیره باشد.
تفاوت بین برنامه وب و وب سرویس چیست؟ خوب، از نظر فنی یک برنامه وب باید مجموعه ای از خدمات وب باشد، که معمولاً ارائه دهندگان خدمات اولیه هستند. به همین دلیل است که خدمات وب اغلب به عنوان نقطه پایانی برای API های راه دور استفاده می شود. آنها معمولا ورودی و خروجی خوبی دارند و خیلی بزرگ نیستند. آنها بیشتر اوقات به یک هدف تخصصی خدمت می کنند.
