Iron Man زمانی که من تنها هفت سال داشتم بیرون آمد، بنابراین کمی دیر به MCU رسیدم. در شب های هفتگی فیلم با پدرم بالاخره شاهد تماشای کاپیتان آمریکا، ثور، هالک شگفت انگیز و البته انتقام جویان بودم.
راستش را بخواهید، علیرغم اینکه این رویداد سینمایی بود که ما را وارد فضای فیلم تحت سلطه ابرقهرمانان که امروز در آن قرار داریم، من به انتقام‌جویان علاقه‌مند نبودم، اما آنقدر به همه چیزهای دیگر علاقه داشتم که در نهایت اولین فیلم MCU خود را در سینماها دیدم. – نگهبانان کهکشان. با اکشن فضایی‌اش که از جنگ ستارگان متمایز بود، تیمی متشکل از بدجنس‌ها که بدون سال‌ها ساخته شدن دور هم جمع می‌شوند، و داستانی که شما را به یک اندازه گریه و خندان می‌آورد، در نهایت گیر کردم.
پس درست است که نزدیک به ده سال بعد، سومین و آخرین فیلم نه تنها برای پیتر کویل و شرکت، بلکه برای کل MCU مانند خداحافظی باشد.
هشدار، اسپویلر برای Guardians of the Galaxy Vol. 3.
من شروع به از دست دادن علاقه به MCU با Thor: Love and Thunder و Werewolf by Night کردم، زیرا الف) خیلی خوب نبودند، و ب) اثبات کردند که ادامه دادن در حال تبدیل شدن به شغل دوم است. برای ماندن در جریان، مجبور شدم سالیانه چندین نمایش متوسط را در کنار فیلم‌هایی که از آنها لذت نمی‌برم تماشا کنم، و در آن مرحله باید می‌پرسیدم، “چرا حتی اذیت می‌کنم؟” قبلاً یک ادویه نادر در MCU دقیقاً همین است، و شما به سرعت به سراغ پاپ کورن بی فکر بعدی می روید، و بدی ها را فراموش می کنید که انگار هرگز اتفاق نیفتاده است. اکنون، این یک جریان بی پایان از حد وسط است.
خوشبختانه Guardians 3 گرفتار MCU گسترده تر نیست. هیچ اشاره ای به زمان کوتاه ثور با باند، هیچ اشاره ای به ربودن کوین بیکن در فیلم The Holiday Special، و هیچ تنظیم آشکاری برای فرنچایزهای آینده وجود ندارد. حتی صحنه‌ی پس از اعتبار، اتفاق بعدی را اذیت نمی‌کند، و لحظه‌ای سالم را بین پیتر کویل و پدربزرگ جدا شده‌اش ارائه می‌کند، که به سادگی زندگی عادی دو آمریکایی در خانه را دارند. طرفداران بیگانه ای که از زمان پایان بازی در جریان نبوده اند، می توانند وارد شوند و از فینال سه گانه ای که از سال 2014 تماشا کرده اند لذت ببرند. در همین حال، برای کسانی که توجه کرده اند، Guardians 3 حماسه ای را به پایان می رساند که چهار سال پیش بسته شد. ممکن است برای مهمانی دیر به نظر برسد، اما من از این بابت سپاسگزارم زیرا در نهایت به ما اجازه می‌دهد به جای اینکه از سر تعهد دور باشیم، خداحافظی کنیم.
Guardians 3 پایانی برای Endgame است که مانند هیچ فیلم دیگری از آن زمان تاکنون ساخته نشده است. حتی دور از خانه که با مرگ تونی استارک دست و پنجه نرم کرد، یک دهه دیگر از MCU را آغاز کرد و با یک cliffhanger به پایان رسید. التماس ما برای جواب برگردیم دنیا می داند که مرد عنکبوتی پیتر پارکر است! البته، ما می خواهیم ببینیم که چگونه حل می شود. این در نهایت با یک لحظه مهم در “حماسه چندگانه” گره خورده است. هورای در عوض، Guardians 3 با جدایی گروهی به پایان می رسد و هر کدام می خواهند خودشان را پیدا کنند و بفهمند که چه کسانی هستند. این جدایی ناشی از مرگ یا درگیری داخلی نیست، بلکه رضایت است. این پایان نگهبانان کهکشان است، همانطور که ما آنها را می شناسیم، و تمام قسمت های آزاد باقی مانده از Infinity War و Endgame را به هم گره می زند. با توجه به اینکه جیمز گان کارگردان نیز به سمت مراتع جدید حرکت می کند، حسی دو چندان مناسب دارد.
پیتر کویل (یا ارباب ستاره) جایگاهی برای تماشاگران است. او تلفن گامورای جدید را قطع کرده است و حاضر نیست گذشته را رها کند. او می‌خواهد همه چیز همانطور باشد که بود، دنبال جرقه‌ای جادویی می‌رود که دیگر وجود ندارد، ناامیدانه می‌خواهد شعله‌ای قدیمی را با کسی که علاقه‌ای ندارد روشن کند. اکنون MCU است. این در حال ساختن یک ظالم دیگر با رنگ بنفش، تیم دیگری از متحدان بعید است که با او بجنگند، و یک رویداد سینمایی دیگر که بدون شک انتظار دارد با تشویق تماشاگران در صحنه های بعدی، میلیاردها دلار به دست آورد. اما این یکسان نیست. تعقیب آن بالا تلاشی توخالی برای بازگرداندن جادو در بطری است که حماسه بی نهایت بود. ما هرگز پایان بازی دیگری دریافت نمی کنیم، بنابراین لطفاً تلاش نکنید.
کویل سرانجام با این واقعیت کنار می‌آید که آنچه داشت از بین رفته است و نمی‌تواند آن را به وجود بیاورد. و با رفتن او، شاید زمان آن رسیده باشد که هواداران به او بپیوندند. هنگامی که گروه در نهایت خداحافظی می‌کنند و در حالی که مسیرهای خود را طی می‌کنند، یکدیگر را کنار می‌گذارند، ما برای اولین بار گروت را درک می‌کنیم. این او نیست که یاد می‌گیرد به زبان ما صحبت کند، این ماست که در نهایت پرده «من گروت هستم» را کنار می‌زنیم و ما را درگیر نتیجه‌گیری می‌کنیم که برای یک بار هم که شده در این جهان، واقعاً احساس می‌کنیم به دست آورده‌ایم.
ما می‌توانیم به تماشای فیلم بعد از فیلم، نمایش پس از نمایش، ویژه بعد از ویژه، در حماسه‌ای بی‌پایان که فایج با زحمت قصد دارد به مدت صد سال ادامه دهد، ادامه دهیم، یا می‌توانیم خداحافظی خود را تکان دهیم و مانند نگهبانان پیش برویم – فکر می‌کنم من. دومی را انتخاب خواهم کرد
