این آخر هفته، کمی وقت گذاشتم تا همه فایل‌ها را روی کامپیوترم سازماندهی کنم. من یک پوشه اختصاصی برای موارد مرتبط با کار ایجاد کردم و همه فایل های مربوطه را در آنجا قرار دادم. موارد باقی مانده روی دسکتاپ من یا مربوط به زندگی روزمره، یادگیری یا اهداف انتقال شغلی من است.
این رویکرد همچنین به من کمک کرد تا حالت را تغییر دهم و از اختلاط کار با زندگی شخصی اجتناب کنم.
برای فایل هایی که در حال حاضر به آنها نیازی ندارم اما هنوز مقداری مرجع دارند (معمولاً آنهایی که قبلاً تا حدودی سازماندهی شده اند)، آنها را در یک پوشه “بایگانی” قرار دادم. در مورد فایل هایی که مطمئن هستم در آینده به آنها نیازی نخواهم داشت و به راحتی می توانم آنها را آنلاین پیدا کنم، آنها را کاملاً حذف کردم.
هدف اصلی این تمرین این بود که از نگرانی در مورد آنچه ممکن است در آینده به آن نیاز داشته باشم دست بردارم و در عوض روی داشتن کافی برای زمان حال تمرکز کنم – به ویژه در محیطی که به سرعت در حال تغییر امروز است.
برای فایل هایی که نتوانستم مرتب سازی آنها را تمام کنم، همه آنها را در یک پوشه “todo” قرار دادم. برخی از یادداشت‌ها و اسناد قدیمی هنوز ارزش دارند، بنابراین وقتی وقت خالی داشته باشم آنها را مرتب می‌کنم.
سازماندهی پرونده‌هایم تا حدی از اضطراب من کاسته است، اما نکته کلیدی این است که موقعیت‌هایی را که در آینده نیاز به سازماندهی آنها خواهم داشت به حداقل برسانم. بسیاری از چیزها دیگر در این عصر هوش مصنوعی ضروری نیستند، و آنچه مهمتر است این است که یاد بگیرید چه چیزی ارزش حفظ کردن را دارد و چقدر فوری است.
در این دوران پربار اطلاعات، من معتقدم که تنها یک رویکرد حداقلی می تواند واقعاً زندگی یک فرد را متحول کند.
