شما مردی قوی و با کفایت با تفنگ هستید. ماموریت شما این است که یک زن جوان مهم را در دنیایی پر از انبوهی از گروه‌های درهم و برهم و آلوده به بیماری هدایت کنید که آنها را به هیولا تبدیل می‌کند. گاهی اوقات برای رسیدن به مناطقی که به تنهایی نمی توانید به آن ها برسید به کمک زن جوان نیاز دارید. با گذشت زمان، شما دو نفر با هم پیوند برقرار می کنید. در پایان بازی، اگرچه او به همان بیماری مبتلا شده است که هیولاهایی را که در طول مسیر کشتید ایجاد کرده است، اما به دلیل اعمال شما در امان است.
من همین الان The Last of Us را توضیح دادم، اما فقط Resident Evil 4 را نیز توضیح دادم. بازی های Naughty Dog و Capcom از نظر اجرا کاملاً متفاوت هستند، اما اگر بتوانید به گذشته نگاه کنید که چتری های ابریشمی جدا شده لئون با چتری های درشت جوئل متفاوت است، باید ببینید. خواهید دید که در اعماق وجود، تیراندازهای سوم شخص اصلی DNA زیادی به اشتراک می گذارند.
بازی اخیر من در Resident Evil 4 Remake واقعاً این خانه را به خانه رساند، تا حدی، زیرا بازسازی 2023 Capcom منعکس کننده تغییراتی است که در 18 سال پس از انتشار نسخه اصلی در فیلم وحشت بقا رخ داده است. لئون، مانند جوئل، اکنون می تواند خم شود. مانند جوئل، او می‌تواند مخفیانه به سمت دشمنانش برود و قبل از اینکه متوجه او شوند، آنها را با چاقو بفرستد. چرخه گیم پلی آنچنان تغییر نکرده است – مانند The Last of Us هیچ آجر یا بطری برای پرتاب وجود ندارد – اما این تفاوت های نسبتاً جزئی نشان می دهد که چشم انداز تغییر کرده است و طرفداران ترس از بقا انتظار دارند چیزی کمی متفاوت بعد از TLOU داشته باشند.
The Last of Us تا حد زیادی مدیون بازی های فوق العاده با شخصیت های همراه است که قبل از آن ساخته شده اند. Ico تأثیر آشکاری داشت، اما Resident Evil 4 به همان اندازه مهم بود. The Last of Us دارای همان تنظیمات اولیه گیم پلی است و بازیکن کنترل جوئل را در دست دارد و الی در پازل ها و مبارزات کمک می کند. اما، The Last of Us مکانیک‌های همراه Resident Evil 4 را اصلاح می‌کند و الی را به کمکی تبدیل می‌کند که هرگز مانعی ندارد. شما هرگز لازم نیست نگران باشید که مجبور خواهید بود یک ماموریت را دوباره شروع کنید زیرا الی توسط یک کلیک گزیده شده است. اما در Resident Evil 4 Remake، اشلی هنوز هم می تواند برای شما دعوا کند. هنگامی که در قسمت باروهای قلعه بازی کردم که در آن لئون باید پلاگاس را دفع کند و در عین حال با بمباران توپ های آتشین از چندین منجنیق روبرو می شد، مجبور شدم این بخش را چند بار شروع کنم قبل از اینکه بفهمم چه زمانی و کجا می توانم شلیک کنم. بشکه های در حال انفجار برای بیرون آوردن منجنیق ها. دشوارتر از آن چیزی بود که اشلی مدام ناتوان می شد. این در سطح مکانیکی ناامید کننده است که باعث می شود به راحتی از او به عنوان یک شخصیت ناامید شوید.
Resident Evil 4 جالب است زیرا لئون را به عنوان یک شخصیت محافظ انتخاب می کند، اما نه یک شخصیت پدرانه یا عاشقانه. اشلی 20 ساله در RE4 است و لئون، طبق معمول، در اواخر بیست سالگی است. او به اندازه کافی بزرگ نیست که یک شخصیت پدری باشد. یک برادر بزرگتر اگر چیزی باشد و وقتی اشلی در پایان بازی اصلی به او ضربه می زند، پیشروی او را رد می کند. این زوج یک رابطه دوستانه برقرار می کنند، اما به نظر می رسد که برای لئون تقریباً کاملاً حرفه ای است. این فاصله بین شخصیت‌ها باعث می‌شود که بازی در سطح احساسی به این سختی برخورد نکند، و این واقعاً آن چیزی نیست که Resident Evil 4 سعی در انجام آن دارد. بازی‌های RE کمپینگ و سرگرم‌کننده هستند، اما به ندرت برای طنین‌اندازی تلاش می‌کنند. The Last of Us رابطه بین شخصیت های اصلی خود را عمیق تر کرد و در نتیجه چیزی تأثیرگذار یافت.
این بدان معنا نیست که The Last of Us لزوماً بازی بهتری است. اما اگر چنین است، به این دلیل است که روی شانه های پوشیده از پوست لئون ایستاده است.
