وب هیچ “جو قابل توجهی” در سیاره فراخورشیدی سنگی پیدا نمی کند

نسل بعدی تلسکوپ فضایی جیمز وب مقامات مأموریت گفتند که هیچ جو قابل توجهی در سیاره فراخورشیدی سنگی TRAPPIST-1 b پیدا نکرده است.

یک تیم بین المللی از محققان استفاده کردند وبابزار مادون قرمز میانی (MIRI) برای اندازه گیری دمای TRAPPIST-1 b، بر اساس انتشار حرارتی سیاره فراخورشیدی – انرژی گرمایی که به شکل نور مادون قرمز منتشر می شود.

نتیجه نشان می دهد که دمای روز سیاره حدود 500 کلوین (تقریباً 450 درجه) است. فارنهایت) و نشان می دهد که فضای قابل توجهی ندارد.

مقامات مأموریت گفتند که این اولین تشخیص وب از هر شکلی از نور است که از یک سیاره فراخورشیدی به کوچکی و خنکی سیارات سنگی منظومه شمسی خودمان ساطع می شود.

یافته ها، در مجله منتشر شده است طبیعتگام مهمی در تعیین اینکه آیا سیاراتی که به دور ستارگان فعال کوچکی مانند TRAPPIST-1 می چرخند، می توانند اتمسفر مورد نیاز برای حمایت از حیات را حفظ کنند یا خیر.

همچنین توانایی وب برای توصیف سیارات فراخورشیدی معتدل و هم اندازه زمین با استفاده از MIRI را به خوبی نشان می دهد.

نویسنده اصلی گفت: «این مشاهدات واقعاً از قابلیت مادون قرمز میانی وب بهره می‌برند توماس گرین، یک اخترفیزیکدان در ناسا مرکز تحقیقات ایمز، در یک بیانیه.

هیچ تلسکوپ قبلی حساسیتی برای اندازه گیری چنین نور فروسرخ میانی ضعیفی نداشته است.

TRAPPIST-1 که در اوایل سال 2017 کشف شد، یک ستاره کوتوله قرمز فوق العاده خنک در صورت فلکی دلو با منظومه سیاره ای از هفت سیاره شناخته شده است.

آنچه در مورد سیارات قابل توجه است شباهت آنها از نظر اندازه و جرم با سیارات صخره ای درونی منظومه شمسی است.

اگرچه همه آنها بسیار نزدیکتر از هر سیاره ما به دور ستاره خود می چرخند آفتاب – همه می توانند به راحتی در مدار عطارد A قرار بگیرند – آنها مقادیر قابل مقایسه ای انرژی از ستاره کوچک خود دریافت می کنند.

TRAPPIST-1 b، درونی ترین سیاره، فاصله مداری حدود یک صدم زمین دارد و حدود چهار برابر انرژی دریافتی زمین از خورشید است.

اگرچه این سیاره در منطقه قابل سکونت منظومه نیست، اما مشاهدات این سیاره می تواند اطلاعات مهمی در مورد سیارات خواهر و برادرش و همچنین سایر منظومه های کوتوله M ارائه دهد.

مشاهدات قبلی TRAPPIST-1 b با هابل و اسپیتزر تلسکوپ های فضایی هیچ مدرکی دال بر وجود اتمسفر پف آلود پیدا نکردند، اما نتوانستند جوی متراکم را رد کنند.

تیم وب از تکنیکی به نام نورسنجی کسوف ثانویه استفاده کرد که در آن MIRI تغییر در روشنایی منظومه را هنگام حرکت سیاره به پشت ستاره اندازه‌گیری کرد.

اگرچه TRAPPIST-1 b آنقدر داغ نیست که بتواند نور مرئی خود را منتشر کند، اما درخشش مادون قرمز دارد.

با کم کردن روشنایی ستاره به تنهایی (در طول کسوف ثانویه) از درخشندگی ستاره و سیاره ترکیبی، آنها توانستند با موفقیت محاسبه کنند که چه مقدار نور فروسرخ از سیاره ساطع می شود.

فیس بوکتوییترلینکدین