رابط های برنامه نویسی کاربردی (API) بلوک های اساسی توسعه نرم افزار مدرن هستند که برنامه های مختلف نرم افزار را قادر می سازند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. تاریخچه API ها سفری جذاب است که منعکس کننده تکامل محاسبات و افزایش پیچیدگی و اتصال متقابل سیستم های نرم افزاری است. این مقاله تاریخچه APIها را از آغاز اولیه تا اهمیت امروزی آنها بررسی می کند.
روزهای اولیه: تماس های رویه از راه دور
مفهوم API ها را می توان به روزهای اولیه محاسبات در دهه های 1960 و 1970، در دوران رایانه های بزرگ، ردیابی کرد. یکی از اولین اشکال API Remote Procedure Call (RPC) بود که به برنامه‌ها اجازه می‌داد تا کد را بر روی یک سرور راه دور اجرا کنند که گویی یک فراخوانی رویه محلی است.
• دهه 1960: IBM’s System/360 که در سال 1964 معرفی شد، شامل یک API بود که به بخش های مختلف سیستم اجازه می داد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
• دهه 1970: RPCها با توسعه پروتکل‌های شبکه رسمی‌تر شدند و به رایانه‌های مختلف اجازه می‌دادند از طریق یک شبکه تعامل داشته باشند. مفهوم API به عنوان راهی برای انتزاع پیچیدگی این تعاملات شکل گرفت.
ظهور یونیکس و APIهای سیستم عامل
دهه 1980 شاهد ظهور یونیکس بود که نقش مهمی در تکامل API ها داشت. یونیکس مجموعه ای استاندارد از فراخوانی های سیستمی را ارائه کرد که اساساً API هایی هستند که به برنامه ها اجازه می دهند با سیستم عامل تعامل داشته باشند.
• دهه 1980: سیستم عامل یونیکس مجموعه ای از فراخوانی های سیستمی را معرفی کرد که به عنوان API برای دستکاری فایل، کنترل فرآیند و ارتباطات بین فرآیندی عمل می کردند. این فراخوان‌های سیستمی به توسعه‌دهندگان اجازه می‌داد تا برنامه‌هایی بنویسند که می‌توانستند روی هر سیستم مبتنی بر یونیکس اجرا شوند و راه را برای قابل حمل بودن و ماژولار بودن نرم‌افزار هموار می‌کردند.
ظهور برنامه نویسی شی گرا
دهه های 1980 و 1990 نیز شاهد ظهور برنامه نویسی شی گرا (OOP) بود که رویکرد جدیدی را برای طراحی نرم افزار و API ها به ارمغان آورد.
• 1983: انتشار C++ توسط Bjarne Stroustrup مفهوم کلاس ها و اشیاء را معرفی کرد که منجر به ایجاد کدهای ماژولارتر و قابل استفاده مجدد شد. APIها در زمینه OOP به اشیاء اجازه می دهند تا از طریق رابط های کاملاً تعریف شده با یکدیگر تعامل داشته باشند.
• 1995جاوا، توسعه یافته توسط Sun Microsystems، مفهوم API ها را با کتابخانه استاندارد گسترده خود بیشتر رایج کرد. API های جاوا مجموعه ای جامع از ابزارها را برای ایجاد برنامه های کاربردی قوی در اختیار توسعه دهندگان قرار می دهند و فلسفه نوشتن یک بار، اجرا در هر مکانی را ترویج می کنند.
ظهور وب API ها
اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 با ظهور شبکه جهانی وب و APIهای وب، تغییر قابل توجهی را رقم زد. این دوره شاهد توسعه APIهایی بود که برنامه های کاربردی وب را قادر می ساخت تا با یکدیگر از طریق اینترنت تعامل داشته باشند.
• 1998: انتشار XML-RPC، پروتکلی که از XML برای رمزگذاری فراخوان‌های رویه راه دور استفاده می‌کند، یکی از اولین تلاش‌ها برای فعال کردن ارتباط بین سرویس‌های وب بود.
• 2000: پروتکل دسترسی ساده به اشیا (SOAP) به عنوان پروتکلی برای تبادل اطلاعات ساختار یافته در وب سرویس ها معرفی شد. API های SOAP به برنامه های کاربردی مختلف، صرف نظر از فناوری زیربنایی آنها، اجازه می دادند تا از طریق اینترنت با هم ارتباط برقرار کنند.
• دهه 2000: Representational State Transfer (REST) به عنوان یک جایگزین سبک تر برای SOAP ظاهر شد. API های REST از روش های استاندارد HTTP (GET، POST، PUT، DELETE) استفاده می کنند و به گونه ای طراحی شده اند که ساده، بدون حالت و مقیاس پذیر باشند. REST به دلیل سادگی و انعطاف پذیری به سرعت به سبک معماری غالب برای API های وب تبدیل شد.
API Economy و APIهای وب مدرن
اواخر دهه 2000 و 2010 شاهد ظهور اقتصاد API بود، جایی که API ها به یک جزء حیاتی از استراتژی های کسب و کار و تحول دیجیتال تبدیل شدند.
• 2006: خدمات وب آمازون (AWS) مجموعه خدمات ابری خود را راه اندازی کرد که همگی از طریق API قابل دسترسی هستند. APIهای AWS به توسعه دهندگان این امکان را می دادند که به صورت برنامه نویسی با منابع ابری تعامل داشته باشند که منجر به رشد سریع رایانش ابری شد.
• 2006: توییتر یکی از اولین API های عمومی REST را معرفی کرد که به توسعه دهندگان اجازه می داد برنامه هایی بسازند که بتوانند با پلتفرم توییتر تعامل داشته باشند. این حرکت پتانسیل APIها را برای هدایت نوآوری و توسعه شخص ثالث نشان داد.
• 2008: انتشار OAuth، یک استاندارد باز برای تفویض اختیار، راهی امن برای کاربران فراهم کرد تا به برنامه های شخص ثالث اجازه دسترسی به منابع خود را بدون اشتراک گذاری اعتبارنامه دهند. OAuth به یک جزء مهم بسیاری از APIهای وب مدرن تبدیل شد.
وضعیت فعلی و آینده APIها
امروزه APIها همه جا وجود دارند و ستون فقرات معماری نرم افزار مدرن را تشکیل می دهند. آنها امکان ادغام سیستم های متفاوت را فراهم می کنند، از معماری میکروسرویس ها پشتیبانی می کنند و توسعه اپلیکیشن های موبایل و وب را هدایت می کنند.
• میکروسرویس ها: تغییر به سمت معماری میکروسرویس ها اهمیت API ها را بیشتر کرده است. در معماری میکروسرویس‌ها، سرویس‌های مختلف از طریق APIها با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و به ماژولار، مقیاس‌پذیری و نگهداری بیشتر اجازه می‌دهند.
• GraphQL: GraphQL که در سال 2015 توسط فیس بوک معرفی شد، یک زبان پرس و جو برای API ها است که به مشتریان اجازه می دهد فقط داده های مورد نیاز خود را درخواست کنند. GraphQL جایگزین کارآمدتر و انعطاف پذیرتری برای REST، به ویژه برای پرس و جوهای پیچیده، ارائه می دهد.
• مدیریت API: رشد API ها منجر به ظهور پلتفرم های مدیریت API مانند Apigee، Mulesoft و AWS API Gateway شده است. این پلتفرم‌ها ابزارهایی را برای طراحی، امنیت، نظارت و کسب درآمد فراهم می‌کنند و به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا اکوسیستم‌های API خود را به طور موثر مدیریت کنند.
نتیجه
تاریخچه API ها گواهی بر تکامل توسعه نرم افزار و نیاز روزافزون به قابلیت همکاری و یکپارچه سازی است. از روزهای اولیه RPC ها و فراخوان های سیستم یونیکس تا ظهور وب API و اقتصاد API، API ها به طور مداوم برای پاسخگویی به تقاضاهای در حال تغییر فناوری و کسب و کار تکامل یافته اند. امروزه، APIها بیش از هر زمان دیگری مهم هستند، نوآوری را هدایت می کنند، تحول دیجیتال را امکان پذیر می کنند و آینده توسعه نرم افزار را شکل می دهند. با ادامه پیشرفت فناوری، بدون شک API ها نقشی اساسی در اتصال نرم افزارهای جهان و فعال کردن نسل بعدی برنامه ها ایفا خواهند کرد.
