Waterfall vs. Agile دو رویکرد متمایز برای توسعه نرم افزار هستند که هر کدام متدولوژی ها، فرآیندها و مناسب بودن خود را برای انواع مختلف پروژه ها دارند. در اینجا مقایسه ای بین این دو وجود دارد:
روش شناسی آبشار
نمای کلی:
خطی و متوالی: مدل آبشار یک رویکرد سنتی است که از یک پیشرفت خطی و دقیق در مراحل از پیش تعریف شده پیروی می کند: الزامات، طراحی، پیاده سازی، تأیید (تست) و تعمیر و نگهداری.
روش شناسی چابک
نمای کلی:
تکراری و افزایشی: چابک رویکردی انعطاف‌پذیر است که توسعه تکراری را ارتقا می‌دهد و امکان ارزیابی مجدد و انطباق مکرر را در طول پروژه فراهم می‌کند.
خصوصیات:
تکرارها: پروژه ها به افزایش های کوچک و قابل مدیریت (دوی سرعت) تقسیم می شوند که معمولاً 2-4 هفته طول می کشد.
همکاری: بر همکاری بین تیم های متقابل و ذینفعان، با بازخورد و تنظیمات منظم تأکید می کند.
انطباق پذیری: الزامات می توانند بر اساس بازخورد تکامل یابند و به تیم ها این امکان را می دهد که به سرعت به تغییرات پاسخ دهند.
تحویل مداوم: محصول به صورت افزایشی تحویل می شود که امکان آزمایش و بهبود مستمر را فراهم می کند.
نتیجه گیری
انتخاب بین Waterfall و Agile به پیچیدگی پروژه، پایداری نیازها و مشارکت مشتری بستگی دارد. Waterfall ممکن است برای پروژه هایی با الزامات کاملاً تعریف شده و حداقل تغییرات مورد انتظار مناسب تر باشد، در حالی که Agile برای پروژه هایی که به انعطاف پذیری و همکاری نزدیک با سهامداران نیاز دارند بهتر است.
