حق با SphereHunter در مورد بازسازی و ریمستر است

Summarize this content to 400 words in Persian Lang
وقتی صحبت از بازسازی و ریمستر می شود، گیمرها منافق هستند. ما دائماً از توسعه‌دهندگان و ناشران در چشم‌انداز سه‌گانه به دلیل امتناع از امتحان چیزی جدید یا فرصت دادن به نوآوری انتقاد می‌کنیم، با این حال ما نیز برده‌های شفاف نوستالژی خود هستیم.

در چند سال گذشته به تنهایی شاهد احیای محبوب Resident Evil 4، Dead Rising، Dead Space، Mass Effect، Persona 3 و تعداد بی‌شماری از موارد دیگر بوده‌ایم که در اینجا فهرست نکرده‌ام. برخی از این محصولات بازسازی‌های اولیه‌تری هستند که به عنوانی که می‌سازد وفادار می‌مانند، در حالی که برخی دیگر جامع هستند، از بازسازی‌های پایه‌ای که نه تنها جلوه‌های بصری بهبود یافته‌اند، بلکه مکانیک‌های گیم‌پلی کاملاً بازسازی‌شده، داستان‌های توسعه‌یافته و دیدی خلاقانه را ارائه می‌کنند. همه نوع گرایش های مدرن را در بر می گیرد. اما آنها هنوز هم چیزهایی هستند که قبلاً دیده‌ایم، البته به شکلی متفاوت که هاله‌ای از آشنایی آرامش‌بخش را تراوش می‌کنند.

فقط به شما اطلاع می دهم که سایلنت هیل 2 ریمیک را بازی نمی کنم. از من انتظار پوشش خبری از آن بازی را نداشته باشید.
– سوزی هانتر (@TheSphereHunter)
29 سپتامبر 2024

در آخر هفته گذشته، یوتیوبر SphereHunter تأیید کرد که هیچ محتوایی را برای بازسازی بعدی Silent Hill 2 منتشر نخواهد کرد، حداقل نه در تحریم بازبینی. دلیل این امر این است که او از بازسازی‌ها و ریمسترها «به‌شدت ناامید» شده است و معتقد است که بازی‌های ویدیویی باید به جای دزدی مداوم از گذشته، ریسک کرده و ایده‌های جدید را کشف کنند. من در اینجا طرف او هستم، اما بسیاری SphereHunter را ریاکار نامیده‌اند، زیرا او در گذشته از این تجربیات دقیق تمجید کرده است.

برخی به بررسی‌های Resident Evil 4 Remake و چند ویدیوی دیگر به‌عنوان مدرکی ملموس اشاره کرده‌اند که احتمالاً نمی‌توانند دیدگاه متفاوتی نسبت به Silent Hill 2 داشته باشند. به دلیل اینکه چند سال پیش احیای تقریباً بی‌عیب کپکام را دوست داشتید، دیدگاه‌های شما نمی‌تواند باشد. تاب خورد. این هیچ منطقی ندارد، زیرا بهترین منتقدان می‌دانند که دیدگاه‌های ما در طول زمان تغییر می‌کند، و ما این ظرفیت را داریم که چیزی را دوست داشته باشیم و سطح مهارت آن را تشخیص دهیم، اما همچنین اذعان کنیم که هدفی که در خدمت آن است به چیزی منفی کمک می‌کند.

کپکام با Resident Evil 4 Remake آن را از پارک حذف کرد، در حالی که Square Enix در حال انجام کارهای خارق العاده با سه گانه Final Fantasy 7 در حال انجام است (خود بسیار جاه طلبانه تر از بازسازی معمولی مانند Silent Hill 2). اما آن را از لذت جمعی ما جدا کنید و به این فکر کنید که این بازی‌ها واقعاً چه چیزی را نشان می‌دهند، چند سال طول می‌کشد تا خلق شوند، و اگر فرصتی برای ایده‌های جدید داده می‌شد، چه چیزی در جای خود ظاهر می‌شد. SphereHunter تحسین برانگیز است که روی شن و ماسه خط بکشد و اعلام کند که ترجیح می دهد تأثیر مهم خود را روی مکان های دیگر متمرکز کند.

آنها اشاره ویژه ای به Alan Wake 2 و Signalis می کنند، دو عنوان ترسناک از سال های اخیر که هم از نظر روایت و هم در مکانیک خود به شدت اصیل هستند و طرفداران پرشور زیادی را ایجاد کرده اند، زیرا آنها از امتحان کردن چیز جدیدی نمی ترسند. Signalis یک فیلم ترسناک سافیک الهام گرفته از رزیدنت اویل است که در مجموعه‌ای مخروبه مملو از شیاطین روحی و جسمی است، در حالی که Alan Wake 2 فرنچایز خفته را در اختیار می‌گیرد و هر مرزی را که ممکن است پیش می‌برد. SphereHunter ترجیح می دهد از بازی هایی مانند Slay The Princess، Dredge یا Inscryption حمایت کند تا اینکه همان بلاک باسترها بارها و بارها به زندگی بازگردند.

قرار است روزی به تب‌باری از بازسازی‌ها و ریمسترها برسیم که نوستالژی مدیوم برای سوءاستفاده تمام شود، یا به فلاتی می‌رسیم که تجاری‌سازی که خاطرات ما از آن بهره می‌برند، آشکار است. ریسک کردن در بازی‌های سه‌گانه این روزها سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود، زمانی که ساختن کارها بسیار طولانی است و هزینه زیادی دارد، به این معنی که ترجیح می‌دهید یک نام تجاری آشنا را سرمایه‌گذاری کنید تا ریسک ورشکستگی در یک ایده جدید. اما در چهار سالی که برای خلق چیزی مانند Silent Hill 2 طول کشید، داستان‌ها و شخصیت‌ها و جهان‌های جدید می‌توانستند جای من باشند. اما شرکت ها نیاز به کسب درآمد دارند و سرمایه داری بر روی چیزهای آشنا رشد می کند.

گیمرهای قدیمی بارها و بارها داستان‌های مشابهی را تکرار می‌کنند، در حالی که نسل جدید به طور مداوم با احیای بازی‌های کلاسیکی که هرگز بازی نکرده‌اند، رفتار می‌کنند، به آنها گفته می‌شود که اینها بهترین بازی‌هایی هستند که تا به حال ساخته خواهند شد، زیرا دهه‌ها پیش آنها به پایه‌گذاری پایه‌ها کمک کردند. SphereHunter در سرپیچی از این آینده ایستاده است. آنها ریاکار نیستند، آنها فقط به اندازه کافی باهوش هستند که ببینند شما می توانید چیزی را دوست داشته باشید، اما همچنان ماهیت مشکل ساز آن را به اندازه کافی تصدیق کنید که آن را رها کنید، یا تصمیم بگیرید که زمان شما بهتر است صرف تلاش های دیگر، بدیع تر و خلاقانه تر شود.

با کار در بازی‌های ویدیویی، اغلب چاره‌ای جز درگیر شدن با جدیدترین عناوین ندارید – حتی اگر آنها فقط احیای آثار کلاسیکی باشند که بارها و بارها دیده‌ایم. SphereHunter به همه یادآوری می کند که چگونه دائماً به ما می گویند که یک بازسازی یا ریمستر موفق منجر به عناوین جدید در یک فرنچایز غیرفعال یا یک بازی جدید کاملاً توسط همان سازندگان می شود. اما واقعاً چند وقت یک‌بار این اتفاق می‌افتد، یا صرفاً راهی برای توسعه‌دهندگان و ناشران است تا قبل از بازگشت به قول خود، پول ارزشمند ما را بدست آورند؟ اثبات در پودینگ است، و بشقاب های ما واقعا خالی به نظر می رسند.

وقتی صحبت از بازسازی و ریمستر می شود، گیمرها منافق هستند. ما دائماً از توسعه‌دهندگان و ناشران در چشم‌انداز سه‌گانه به دلیل امتناع از امتحان چیزی جدید یا فرصت دادن به نوآوری انتقاد می‌کنیم، با این حال ما نیز برده‌های شفاف نوستالژی خود هستیم.

در چند سال گذشته به تنهایی شاهد احیای محبوب Resident Evil 4، Dead Rising، Dead Space، Mass Effect، Persona 3 و تعداد بی‌شماری از موارد دیگر بوده‌ایم که در اینجا فهرست نکرده‌ام. برخی از این محصولات بازسازی‌های اولیه‌تری هستند که به عنوانی که می‌سازد وفادار می‌مانند، در حالی که برخی دیگر جامع هستند، از بازسازی‌های پایه‌ای که نه تنها جلوه‌های بصری بهبود یافته‌اند، بلکه مکانیک‌های گیم‌پلی کاملاً بازسازی‌شده، داستان‌های توسعه‌یافته و دیدی خلاقانه را ارائه می‌کنند. همه نوع گرایش های مدرن را در بر می گیرد. اما آنها هنوز هم چیزهایی هستند که قبلاً دیده‌ایم، البته به شکلی متفاوت که هاله‌ای از آشنایی آرامش‌بخش را تراوش می‌کنند.

فقط به شما اطلاع می دهم که سایلنت هیل 2 ریمیک را بازی نمی کنم. از من انتظار پوشش خبری از آن بازی را نداشته باشید.

– سوزی هانتر (@TheSphereHunter)
29 سپتامبر 2024

در آخر هفته گذشته، یوتیوبر SphereHunter تأیید کرد که هیچ محتوایی را برای بازسازی بعدی Silent Hill 2 منتشر نخواهد کرد، حداقل نه در تحریم بازبینی. دلیل این امر این است که او از بازسازی‌ها و ریمسترها «به‌شدت ناامید» شده است و معتقد است که بازی‌های ویدیویی باید به جای دزدی مداوم از گذشته، ریسک کرده و ایده‌های جدید را کشف کنند. من در اینجا طرف او هستم، اما بسیاری SphereHunter را ریاکار نامیده‌اند، زیرا او در گذشته از این تجربیات دقیق تمجید کرده است.

برخی به بررسی‌های Resident Evil 4 Remake و چند ویدیوی دیگر به‌عنوان مدرکی ملموس اشاره کرده‌اند که احتمالاً نمی‌توانند دیدگاه متفاوتی نسبت به Silent Hill 2 داشته باشند. به دلیل اینکه چند سال پیش احیای تقریباً بی‌عیب کپکام را دوست داشتید، دیدگاه‌های شما نمی‌تواند باشد. تاب خورد. این هیچ منطقی ندارد، زیرا بهترین منتقدان می‌دانند که دیدگاه‌های ما در طول زمان تغییر می‌کند، و ما این ظرفیت را داریم که چیزی را دوست داشته باشیم و سطح مهارت آن را تشخیص دهیم، اما همچنین اذعان کنیم که هدفی که در خدمت آن است به چیزی منفی کمک می‌کند.

کپکام با Resident Evil 4 Remake آن را از پارک حذف کرد، در حالی که Square Enix در حال انجام کارهای خارق العاده با سه گانه Final Fantasy 7 در حال انجام است (خود بسیار جاه طلبانه تر از بازسازی معمولی مانند Silent Hill 2). اما آن را از لذت جمعی ما جدا کنید و به این فکر کنید که این بازی‌ها واقعاً چه چیزی را نشان می‌دهند، چند سال طول می‌کشد تا خلق شوند، و اگر فرصتی برای ایده‌های جدید داده می‌شد، چه چیزی در جای خود ظاهر می‌شد. SphereHunter تحسین برانگیز است که روی شن و ماسه خط بکشد و اعلام کند که ترجیح می دهد تأثیر مهم خود را روی مکان های دیگر متمرکز کند.

آنها اشاره ویژه ای به Alan Wake 2 و Signalis می کنند، دو عنوان ترسناک از سال های اخیر که هم از نظر روایت و هم در مکانیک خود به شدت اصیل هستند و طرفداران پرشور زیادی را ایجاد کرده اند، زیرا آنها از امتحان کردن چیز جدیدی نمی ترسند. Signalis یک فیلم ترسناک سافیک الهام گرفته از رزیدنت اویل است که در مجموعه‌ای مخروبه مملو از شیاطین روحی و جسمی است، در حالی که Alan Wake 2 فرنچایز خفته را در اختیار می‌گیرد و هر مرزی را که ممکن است پیش می‌برد. SphereHunter ترجیح می دهد از بازی هایی مانند Slay The Princess، Dredge یا Inscryption حمایت کند تا اینکه همان بلاک باسترها بارها و بارها به زندگی بازگردند.

قرار است روزی به تب‌باری از بازسازی‌ها و ریمسترها برسیم که نوستالژی مدیوم برای سوءاستفاده تمام شود، یا به فلاتی می‌رسیم که تجاری‌سازی که خاطرات ما از آن بهره می‌برند، آشکار است. ریسک کردن در بازی‌های سه‌گانه این روزها سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود، زمانی که ساختن کارها بسیار طولانی است و هزینه زیادی دارد، به این معنی که ترجیح می‌دهید یک نام تجاری آشنا را سرمایه‌گذاری کنید تا ریسک ورشکستگی در یک ایده جدید. اما در چهار سالی که برای خلق چیزی مانند Silent Hill 2 طول کشید، داستان‌ها و شخصیت‌ها و جهان‌های جدید می‌توانستند جای من باشند. اما شرکت ها نیاز به کسب درآمد دارند و سرمایه داری بر روی چیزهای آشنا رشد می کند.

گیمرهای قدیمی بارها و بارها داستان‌های مشابهی را تکرار می‌کنند، در حالی که نسل جدید به طور مداوم با احیای بازی‌های کلاسیکی که هرگز بازی نکرده‌اند، رفتار می‌کنند، به آنها گفته می‌شود که اینها بهترین بازی‌هایی هستند که تا به حال ساخته خواهند شد، زیرا دهه‌ها پیش آنها به پایه‌گذاری پایه‌ها کمک کردند. SphereHunter در سرپیچی از این آینده ایستاده است. آنها ریاکار نیستند، آنها فقط به اندازه کافی باهوش هستند که ببینند شما می توانید چیزی را دوست داشته باشید، اما همچنان ماهیت مشکل ساز آن را به اندازه کافی تصدیق کنید که آن را رها کنید، یا تصمیم بگیرید که زمان شما بهتر است صرف تلاش های دیگر، بدیع تر و خلاقانه تر شود.

با کار در بازی‌های ویدیویی، اغلب چاره‌ای جز درگیر شدن با جدیدترین عناوین ندارید – حتی اگر آنها فقط احیای آثار کلاسیکی باشند که بارها و بارها دیده‌ایم. SphereHunter به همه یادآوری می کند که چگونه دائماً به ما می گویند که یک بازسازی یا ریمستر موفق منجر به عناوین جدید در یک فرنچایز غیرفعال یا یک بازی جدید کاملاً توسط همان سازندگان می شود. اما واقعاً چند وقت یک‌بار این اتفاق می‌افتد، یا صرفاً راهی برای توسعه‌دهندگان و ناشران است تا قبل از بازگشت به قول خود، پول ارزشمند ما را بدست آورند؟ اثبات در پودینگ است، و بشقاب های ما واقعا خالی به نظر می رسند.