Summarize this content to 400 words in Persian Lang
در طول توسعه برنامه، تماس از راه دور یک مسئله اجتناب ناپذیر است. با روندهای غالب میکروسرویس ها و سیستم های توزیع شده، تماس های از راه دور به طور فزاینده ای متداول می شوند.
HTTP و RPC چیست؟
در زمینه تماس های راه دور، رایج ترین پروتکل ها HTTP و RPC هستند.
HTTP یک پروتکل کاملاً آشنا است که در لایه برنامه (لایه 7) مدل OSI کار می کند. بر اساس این پروتکل ارتباطی، بسیاری از راه حل های تماس از راه دور را می توان پیاده سازی کرد.
از طرف دیگر، RPC مخفف عبارت Remote Procedure Call است. این یک مفهوم جدیدتر است که به یک راه حل کامل برای معماری فراخوانی کارآمد اشاره دارد.
هنگامی که مفاهیم واضح نیستند، به راحتی می توان به اشتباه HTTP و RPC را در موقعیتی برابر قرار داد. با این حال، آنها معادل نیستند.
HTTP صرفا یک پروتکل ارتباطی است، در حالی که RPC یک راه حل جامع است که شامل پروتکل ارتباطی، پروتکل سریال سازی، پروکسی پویا و سایر جنبه ها می شود. به عبارت دیگر، HTTP می تواند بخشی از RPC باشد.
با این حال، این یک بیانیه کاملاً دقیق نیست زیرا پروتکل ارتباطی برای RPC ممکن است لزوما HTTP نباشد. همچنین می تواند TCP یا UDP یا یک پروتکل سفارشی بر اساس آنها باشد. نمودار رابطه ای را می توان به صورت زیر نشان داد:
RPC چگونه کار می کند؟
در معماری میکروسرویس یا توزیع شده، هر سرویس یک مسئولیت دارد. اغلب، سرویس A ممکن است نیاز به فراخوانی عملکرد از سرویس B داشته باشد.
راه حل فوری ممکن است ارسال یک درخواست HTTP باشد. در واقع، این یک راه حل قابل اجرا است زیرا HTTP دارای مزایای متعددی است، یکی خوانایی قوی آن است.
خوانایی از HTTP ناشی می شود که حاوی اطلاعات فراوانی است، از جمله اما نه محدود به هدر درخواست، اعتبارسنجی، اطلاعات اتصال و اطلاعات نقطه پایانی. با این حال، در تماس های مکرر از راه دور، این می تواند منجر به ناکارآمدی شود.
هدف RPC ایجاد یک راه حل تماس از راه دور کارآمد، با عملکرد بالا و با بار شناختی کم است.
در اینجا یک مثال ساده برای نشان دادن فرآیند فراخوانی RPC آورده شده است: فرض کنید Invoker A باید تابع Y از سرویس B را فراخوانی کند.
در یک راه حل RPC، یک پیاده سازی جعلی X از تابع Y به صورت محلی در Client A تنظیم می شود. از آنجایی که X فقط یک Y جعلی است، در واقع عملکرد Y را پیاده سازی نمی کند اما دارای امضای روشی مشابه با Y است.
در این مرحله، زمانی که مشتری A نیاز به فراخوانی تابع Y از سرویس B دارد، نیازی به در نظر گرفتن اتصال و دریافت B ندارد. درعوض، مستقیماً تابع محلی خود را X فراخوانی می‌کند که گویی یک تماس محلی برقرار می‌کند.
در اینجا، پراکسی‌های پویا در RPC وارد عمل می‌شوند، X و Y را به یکدیگر پیوند می‌دهند، سپس نتیجه Y را به کلاینت A برمی‌گردانند. در طی این مرحله، چارچوب RPC تمام جزئیات شبکه مانند سریال‌سازی پارامترها، ارسال درخواست‌ها، انتظار برای پاسخ‌ها، deserialization را مدیریت می‌کند. پاسخ ها و غیره
مزایای RPC
مزیت این فرآیند این است که فراخوان A نیازی به در نظر گرفتن نحوه اتصال با B یا نحوه مکان یابی تابع Y در B ندارد. آنها به سادگی می توانند X را به عنوان یک تابع محلی فراخوانی کنند و بیشتر کار را به فریم ورک RPC واگذار کنند. .
به طور خلاصه، مزایا عبارتند از:
فرآیند فراخوانی ساده: فراخوان A نیازی به درک جزئیات ارتباطات شبکه ندارد و می تواند روش های شیء پراکسی مانند توابع محلی را فراخوانی کند.
کاهش بار شناختی: توسعه‌دهندگان می‌توانند بدون صرف زمان برای پرداختن به پیچیدگی‌های تماس‌های خدمات از راه دور، از جمله مدیریت اتصال، انتقال داده، و مدیریت خطا، صرفاً بر منطق کسب‌وکار تمرکز کنند.
افزایش بهره وری توسعه: از آنجایی که چارچوب RPC با بسیاری از جزئیات سطح پایین سروکار دارد، توسعه دهندگان می توانند سیستم های توزیع شده را به طور موثرتری توسعه و نگهداری کنند.
البته، عملیات بیشتری در راه حل RPC وجود دارد که در اینجا به تفصیل توضیح داده نشده است. خوانندگان علاقه مند می توانند عمیق تر کاوش کنند.
اگر هر یک از کارشناسان بینش بیشتری دارند، در نظر داشته باشند و در یادگیری جمعی مشارکت کنند.
در طول توسعه برنامه، تماس از راه دور یک مسئله اجتناب ناپذیر است. با روندهای غالب میکروسرویس ها و سیستم های توزیع شده، تماس های از راه دور به طور فزاینده ای متداول می شوند.
HTTP و RPC چیست؟
در زمینه تماس های راه دور، رایج ترین پروتکل ها HTTP و RPC هستند.
HTTP یک پروتکل کاملاً آشنا است که در لایه برنامه (لایه 7) مدل OSI کار می کند. بر اساس این پروتکل ارتباطی، بسیاری از راه حل های تماس از راه دور را می توان پیاده سازی کرد.
از طرف دیگر، RPC مخفف عبارت Remote Procedure Call است. این یک مفهوم جدیدتر است که به یک راه حل کامل برای معماری فراخوانی کارآمد اشاره دارد.
هنگامی که مفاهیم واضح نیستند، به راحتی می توان به اشتباه HTTP و RPC را در موقعیتی برابر قرار داد. با این حال، آنها معادل نیستند.
HTTP صرفا یک پروتکل ارتباطی است، در حالی که RPC یک راه حل جامع است که شامل پروتکل ارتباطی، پروتکل سریال سازی، پروکسی پویا و سایر جنبه ها می شود. به عبارت دیگر، HTTP می تواند بخشی از RPC باشد.
با این حال، این یک بیانیه کاملاً دقیق نیست زیرا پروتکل ارتباطی برای RPC ممکن است لزوما HTTP نباشد. همچنین می تواند TCP یا UDP یا یک پروتکل سفارشی بر اساس آنها باشد. نمودار رابطه ای را می توان به صورت زیر نشان داد:
RPC چگونه کار می کند؟
در معماری میکروسرویس یا توزیع شده، هر سرویس یک مسئولیت دارد. اغلب، سرویس A ممکن است نیاز به فراخوانی عملکرد از سرویس B داشته باشد.
راه حل فوری ممکن است ارسال یک درخواست HTTP باشد. در واقع، این یک راه حل قابل اجرا است زیرا HTTP دارای مزایای متعددی است، یکی خوانایی قوی آن است.
خوانایی از HTTP ناشی می شود که حاوی اطلاعات فراوانی است، از جمله اما نه محدود به هدر درخواست، اعتبارسنجی، اطلاعات اتصال و اطلاعات نقطه پایانی. با این حال، در تماس های مکرر از راه دور، این می تواند منجر به ناکارآمدی شود.
هدف RPC ایجاد یک راه حل تماس از راه دور کارآمد، با عملکرد بالا و با بار شناختی کم است.
در اینجا یک مثال ساده برای نشان دادن فرآیند فراخوانی RPC آورده شده است: فرض کنید Invoker A باید تابع Y از سرویس B را فراخوانی کند.
در یک راه حل RPC، یک پیاده سازی جعلی X از تابع Y به صورت محلی در Client A تنظیم می شود. از آنجایی که X فقط یک Y جعلی است، در واقع عملکرد Y را پیاده سازی نمی کند اما دارای امضای روشی مشابه با Y است.
در این مرحله، زمانی که مشتری A نیاز به فراخوانی تابع Y از سرویس B دارد، نیازی به در نظر گرفتن اتصال و دریافت B ندارد. درعوض، مستقیماً تابع محلی خود را X فراخوانی می‌کند که گویی یک تماس محلی برقرار می‌کند.
در اینجا، پراکسی‌های پویا در RPC وارد عمل می‌شوند، X و Y را به یکدیگر پیوند می‌دهند، سپس نتیجه Y را به کلاینت A برمی‌گردانند. در طی این مرحله، چارچوب RPC تمام جزئیات شبکه مانند سریال‌سازی پارامترها، ارسال درخواست‌ها، انتظار برای پاسخ‌ها، deserialization را مدیریت می‌کند. پاسخ ها و غیره
مزایای RPC
مزیت این فرآیند این است که فراخوان A نیازی به در نظر گرفتن نحوه اتصال با B یا نحوه مکان یابی تابع Y در B ندارد. آنها به سادگی می توانند X را به عنوان یک تابع محلی فراخوانی کنند و بیشتر کار را به فریم ورک RPC واگذار کنند. .
به طور خلاصه، مزایا عبارتند از:
- فرآیند فراخوانی ساده: فراخوان A نیازی به درک جزئیات ارتباطات شبکه ندارد و می تواند روش های شیء پراکسی مانند توابع محلی را فراخوانی کند.
- کاهش بار شناختی: توسعه‌دهندگان می‌توانند بدون صرف زمان برای پرداختن به پیچیدگی‌های تماس‌های خدمات از راه دور، از جمله مدیریت اتصال، انتقال داده، و مدیریت خطا، صرفاً بر منطق کسب‌وکار تمرکز کنند.
- افزایش بهره وری توسعه: از آنجایی که چارچوب RPC با بسیاری از جزئیات سطح پایین سروکار دارد، توسعه دهندگان می توانند سیستم های توزیع شده را به طور موثرتری توسعه و نگهداری کنند.
البته، عملیات بیشتری در راه حل RPC وجود دارد که در اینجا به تفصیل توضیح داده نشده است. خوانندگان علاقه مند می توانند عمیق تر کاوش کنند.
اگر هر یک از کارشناسان بینش بیشتری دارند، در نظر داشته باشند و در یادگیری جمعی مشارکت کنند.
