من یک مهندس ارشد نرم افزار با هفت سال تجربه هستم و صادقانه بگویم ، احساس می کنم چتپپ مهارتهای من را به عنوان مهندس کامل کرده است. من ماهها پیش از آن برای ساختن عملکرد اساسی استفاده کردم اما اکنون مشخص است که توانایی های حل مسئله من در چنین مدت کوتاهی به سرعت کاهش یافته است. من به سادگی خیلی تنبل شده ام تا عمیقاً با شغل خود درگیر شوم.
من به این معنا نگران نیستم که هنوز درک می کنم که در کد چه اتفاقی می افتد ، اما من از مهندس نرم افزار به اساساً یک اشکال زدایی رفته ام. روزهای من اکنون صرف مرور و رفع آنچه من از Chatgpt خواسته ام تولید کند. من نمی دانم که آیا همکارانم نیز همین کار را انجام می دهند ، من جرات نمی کنم بپرسم ، اما برای نوجوانانی که فرصتی برای توسعه صحیح مهارت های خود ندارند ، احساس بدی نمی کنم.
فراتر از آن ، هیجان را از کار تخلیه کرده است. دیگر هیچ عجله ای از دوپامین وجود ندارد که یک مشکل سخت را ترک کند یا یک عملکرد پیچیده که به قلم ، کاغذ و ساعت تلاش برای انجام کار ساده نیاز دارد؟ اکنون ، من فقط در مورد تصویر بزرگ فکر می کنم و اجازه می دهم مینیون های مجازی من بقیه را اداره کنند. پیش از این ، ما حداقل مجبور بودیم خواندن مستندات مربوط به کتابخانه هایی را که استفاده می کردیم ، زحمت بکشیم. من تعجب می کنم که آیا ما به همان اندازه احمق بودیم؟
آیا این تکامل است ، یا ما در حال مرگ خودمان هستیم؟ آیا این پایان تفکر مرتبه دوم و حل مسئله انتقادی واقعی است؟ زمان خواهد گفت در حال حاضر ، من احساس حوصله و تحقق بیشتری نسبت به همیشه دارم. شاید من واقعاً آزادی بیشتری نمی خواهم ، شاید فقط می خواهم به طور معناداری مشغول باشم.
در پایان ، هدف هرگز فقط برای رسیدن به مقصد نبود ، لذت بردن از مسیر بود. اگر سفر بی دردسر می شود ، پس چه چیزی برای ادامه راه رفتن باقی مانده است؟
