من باید عادت کنم که در حین کار یادداشت برداری کنم. مخصوصاً وقتی در حال رفع اشکال هستم. من متوجه شده ام که وقتی روی یک مشکل به خصوص دشوار کار می کنم، عادت بدی دوباره تکرار می شود.
معمولا چیزی شبیه به این می شود:
- شروع به کار روی مشکل کنید. مقداری تحقیق کن. امتحان کنید
A. -
Aکار نمی کند بیشتر تحقیق کن تلاش كردنB. -
Bکار نمی کند - تلاش كردن
C. هیچ چی. - در این مرحله من از قبل خسته هستم، بنابراین با خودم فکر می کنم، “
Aایده بسیار خوبی به نظر می رسد چرا کار نکرد؟ بیایید دوباره امتحان کنیم.” - اوه، به همین دلیل است
Aکار نکرد البته. - برخی از انواع را امتحان کنید
B. - تلاش كردن
Cاز نو. - فکر کن
Aمقداری بیشتر…
زمان زیادی تلف می شود، با پیشرفت بسیار کمی. حتی بدتر از آن، اگر این در پایان روز باشد و من مجبور باشم آن را معلق بگذارم و روز بعد به آن برگردم – یا اگر مجبور باشم تغییرات را پنهان کنم و مدتی روی چیز دیگری کار کنم، بعداً به آن بازگردم. ، سپس چرخه از نو شروع می شود.
اگر در هر مرحله از راه یادداشت برداری شود، مشخص می شود که چه چیزی کار می کند و چه چیزی نه – و چرا. این فقط در لحظه مفید نیست. به احتمال زیاد در آینده با مشکل مشابهی مواجه خواهم شد. من نمی توانم همیشه روی این چیزها به حافظه تکیه کنم. تجربه نشان داده است که بسیار غیر قابل اعتماد است.
به همان اندازه که قصد دارم بیشتر از قلم و کاغذ برای این کار استفاده کنم، باید فرصت کافی برای وبلاگ نویسی بیشتر به من بدهد. بسیاری از مشکلات باید به اندازه کافی برای کسی کلی باشند1 دیگر وجود دارد تا از آن بهره مند شوید.
-
به ندرت کسی وبلاگ من را می خواند، می دانم، اما حداقل باید به عنوان پشتیبان برای قلم و کاغذ من عمل کند. ↩
