یک گورستان در کنار خانه من وجود دارد و من هر روز سگم را از طریق آن قدم می زنم. من سعی می کنم در دنیای اطرافم زنده بمانم و به دنبال نامهای جالبی در قبرها ، سنگ قبر های عجیب و غریب یا طول غیر منتظره طولانی یا کوتاه بین تاریخ تولد و مرگ باشم. اما گاهی اوقات در ذهن خود هستید و توجه خود را متوقف می کنید. وقتی سال گذشته با خواهرزاده ام با آن قبرستان قدم زدم ، او متوجه همه چیزهایی شد که من نکردم. من احساس جوانی کردم زیرا از نظر او ، جهان دوباره مرموز و عجیب بود.
فعالیت های منظم و دنیوی – انواع مختلفی که هر روز انجام می دهید – هنگام انجام آنها با یک کودک متفاوت به نظر می رسد. من این آخر هفته را دوباره به یاد آوردم ، وقتی دو خواهرزاده خود را به Astro Bot معرفی کردم.
مربوط
Astro Bot ساده است. یا این است؟
وقتی خودم آسترو را بازی می کنم ، ساده به نظر می رسد. این یک بازی است که بیشتر اوقات ، شما فقط با چهار فعل مستقیم کار می کنید. می توانید دویدن ، پرش ، پانچ و چرخش را اجرا کنید. اقدامات غیرقانونی دیگری مانند ضرب و شتم بر روی تارها وجود دارد ، اما حتی در این صورت ، شما فقط از سه دکمه استفاده می کنید – چوب چپ ، x و مربع. در حالی که بازی با خواهرزاده هایم بازی می کردم ، فهمیدم که چقدر بیشتر به بازی وجود دارد که معمولاً برای من نامرئی است.
آنها هفت و هشت نفر هستند ، و گرچه آنها با والدین خود N64 بازی کرده اند ، اما بیشتر تجربه آنها با بازی ها از طریق بازی های iPad است. این به معنای کنترل لمسی است ، بنابراین آنها تقریباً هیچ تجربه ای با چیزی ندارند که هرکسی که با یک کنترلر مدرن بازی می کند یاد می گیرد انجام دهد: کنترل دوربین. اگر بازی های ویدیویی انجام می دهید ، این کار را بدون فکر کردن در مورد آن انجام می دهید. این مانند تنفس یا پیاده روی است ، کاری که شما باید برای انجام اقدامات دیگر و پیچیده تر انجام دهید ، اما هیچ فضای مغزی را به خود اختصاص نمی دهد.
اگر گیم پلی را ضبط می کنید یا با شخص دیگری در اتاق بازی می کنید ، ممکن است خودتان در مورد نحوه اجرای دوربین برای برجسته کردن عکس های جالب یا فقط برای صاف کردن آن فکر کنید. ناخوشایند بودن شما فقط نشان می دهد که طبیعت دوم بیشتر اوقات است.
مشکلات فنی
برای بچه ها (یا بزرگسالان ، مانند پدر من ، که بازی های کنسول زیادی را انجام نمی دهند) ، کنترل دوربین دشوار است. این مسئله در بازی های سه بعدی قبلی مشکل نبود زیرا ، به طور متناقض ، کنترل دوربین بسیار بدتر بود. این بازی بسیاری از سنگین های سنگین را برای شما اداره می کرد و دیدگاه را در جایی که لازم بود قرار می داد یا گزینه های محدودی از گزینه ها را برای شما انتخاب می کند. Super Mario 64 چشم انداز مشابهی با Astro Bot داشت ، اما به جای اینکه کنترل کامل را به شما بدهد ، دوربین را در افزایش تنظیم کرد.
اگر یک گیمر عادت هستید ، بازگشت به آن نوع طرح کنترل در سال 2025 می تواند دشوار باشد زیرا باید از کنترل خودداری کنید. اگر هیچ تجربه ای برای استفاده از R3 برای قاب کردن دیدگاه خود ندارید ، راه قدیمی آسان تر است زیرا این یک کار کمتر است که دستان شما باید انجام دهید.
در حین بازی Astro Bot ، خواهرزاده های من فقط هنگامی که کاملاً مورد نیاز بودند ، دوربین را چرخانده اند. آنها به یک دیوار فرار می کردند و آسترو را به طور کامل از دست می دادند و گیر می کردند. فقط در این صورت ، از ضرورت ، سعی می کنند دوربین را بچرخانند.
این جلسات باعث شد تا کمی در مورد دوربین Astro Bot فکر کنم. این عجیب است ، زیرا من سال گذشته صد درصد بازی را انجام داده ام و به یاد نمی آورم که یک بار در مورد آن فکر کنم. اگر بازی های زیادی را انجام می دهید ، دوربین ها فقط در هنگام انجام کار عجیب قابل توجه هستند. Pikmin 4 و Baldur's Gate 3 از آنجا خارج شدند زیرا آنها ، به طرز عجیبی ، دوربین خود را به همان روش اداره می کردند-این امکان را برای شخص ثالث و ایزومتریک با برد بلند فراهم می کردند.
اخیراً ، Lost Records تصور کرده است زیرا بسته به اینکه در دهه 1990 یا 2020 هستید ، بین شخص ثالث و اول شخص تغییر می کند. اما وقتی جهان را از طریق چشمان بچه می بینید ، چیزهای نامرئی از نامرئی متوقف می شوند. من بازی را بعد از بازی با دو نفر که اصلاً آن را درک نکردند ، بهتر می فهمم.
طرف دیگر
IP جدید Dreary New Playstation's Play's Play Me باعث می شود که بیشتر از آن استفاده کنم
وضعیت بازی بار دیگر نتوانست حالت قتل را به دست آورد.
