قبل از اینکه تحقیقم را در مورد این پست انجام دهم، از if-else با رها کردن بی پروا استفاده می کنم 😂، با این حال، چیزی که با پیشرفت در مهندسی نرم افزار اهمیت دارد فقط نوشتن کدی نیست که کار کند، بلکه نوشتن کدی است که کارآمد باشد.
زمانی در حرفه فرد پیش می‌آید که از دانش به دانش چرایی حرکت می‌کنید.
صحبت های تد من بس است، بیایید به موضوع بحث بپردازیم.
“if-else” و “switch-case” هر دو عبارت‌های شرطی در برنامه‌نویسی هستند که امکان اجرای بلوک‌های کد مختلف را بر اساس شرایط مختلف فراهم می‌کنند.
عبارات “if-else” را می توان برای ارزیابی عبارات بولی یا عملگرهای مقایسه استفاده کرد، از این رو، آنها برای شرایط پیچیده و همچنین برای مواردی که تعداد شرایط از قبل مشخص نیست مناسب هستند.
عبارات “switch-case” معمولاً با مقادیر گسسته، مانند مقادیر عددی یا عدد صحیح استفاده می‌شوند و کد تمیزتر و مختصرتر را امکان‌پذیر می‌سازند. با این حال، عبارات switch-case انعطاف کمتری دارند و نمی توانند شرایط پیچیده را مدیریت کنند.
در اینجا این سوال وجود دارد که چگونه می‌توانید از عبارات “if-else” یا “switch-case” استفاده کنید؟
از if-else زمانی استفاده کنید که:
» شرایطی که باید ارزیابی شود پیچیده است یا شامل چند عملگر مقایسه است
» تعداد شرایط برای ارزیابی کم است
» شرایط بر اساس مقادیر گسسته نیست
هنگامی که:
» شرطی که باید ارزیابی شود بر اساس یک مقدار گسسته، مانند مقدار enum یا عدد صحیح است
» تعداد شرایط برای ارزیابی زیاد است
» شرایط ساده است و می توان آن را به عنوان آزمون برابری بیان کرد
دانستن اینکه از چه عبارت شرطی استفاده کنید به شما کمک می کند از نوشتن کدی که کار می کند به نوشتن کد کارآمد بروید.
از کدام یک از این عبارات شرطی استفاده می کنید؟ 🤔
کیریوس ایسوس
