همانطور که برنامه های کاربردی وب بزرگ تر و پیچیده تر می شوند، نیاز به معماری های مقیاس پذیر و قابل نگهداری بسیار مهم می شود. وارد بخش‌های کوچک شوید—رویکردی معماری که در سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته و اکنون در میان سازمان‌های بزرگی مانند نتفلیکس، اسپاتیفای و امریکن اکسپرس به یک روش استاندارد تبدیل شده است.
در این مقاله، ما بررسی خواهیم کرد که فرانتاندهای کوچک چیست، چرا اهمیت دارند و چگونه می‌توانید آنها را در پروژه‌های خود پیاده‌سازی کنید.
Micro-Frontends چیست؟
Micro-frontends مفهوم microservices را به frontend گسترش می‌دهد، و بخش یکپارچه را به قطعات کوچکتر و مستقل تقسیم می‌کند که می‌توانند به صورت مجزا توسعه داده شوند، آزمایش شوند و مستقر شوند. هر قطعه نشان دهنده یک ویژگی یا بخش از UI است و متعلق به یک تیم مستقل است. سپس این قطعات در کنار هم قرار می‌گیرند تا یک تجربه منسجم را شکل دهند.
این به ویژه برای برنامه های کاربردی در مقیاس بزرگ مفید است، جایی که تیم های متعدد بر روی جنبه های مختلف محصول کار می کنند. Micro-frontends این تیم ها را قادر می سازد تا به طور مستقل عمل کنند، گلوگاه ها را کاهش داده و چابکی را افزایش می دهند.
چرا Micro-Frontends محبوبیت پیدا می کند؟
چندین مزیت کلیدی باعث جذابیت ریز فرانتاندها می شود:
مقیاس پذیری: همانطور که برنامه شما رشد می کند، micro-frontends امکان مقیاس پذیری قابل مدیریت بیشتری را فراهم می کند. از آنجایی که هر ویژگی مستقل است، تیم ها می توانند بخش های خاصی از برنامه را بدون تأثیر بر کل سیستم مقیاس کنند.
توسعه جداشده: تیم‌های مستقل می‌توانند روی قسمت‌های مختلف قسمت جلویی بدون اینکه روی انگشتان یکدیگر قرار بگیرند کار کنند. این امر فرآیندهای توسعه، آزمایش و استقرار را سرعت می بخشد.
آگنوستیک تکنولوژی: ریز فرانتاندها را می توان با استفاده از فناوری های مختلف ساخت. برای مثال، ممکن است یک تیم React.js را ترجیح دهد در حالی که تیمی دیگر Vue.js را انتخاب کند. Micro-frontends به شما این امکان را می دهد که از نقاط قوت فریمورک های مختلف استفاده کنید، تا زمانی که به طور یکپارچه ادغام شوند.
زمان سریعتر به بازار: با جدا کردن توسعه، ریز فرانتاندها امکان تحویل سریعتر ویژگی‌ها را فراهم می‌کنند. تیم‌ها می‌توانند به‌روزرسانی‌ها را در بخش frontend خاص خود بدون انتظار برای آزمایش و استقرار کل برنامه اجرا کنند.
نحوه پیاده سازی Micro-Frontends
پیاده سازی ریز فرانتاندها نیازمند برنامه ریزی دقیق است. در اینجا مراحلی برای شروع آمده است:
برنامه خود را مدولار کنید: با شناسایی قسمت های مختلف برنامه خود که می توانند به ماژول ها یا مؤلفه ها تقسیم شوند، شروع کنید. هر ماژول باید دارای یک مسئولیت به وضوح تعریف شده باشد و باید بتواند به طور مستقل عمل کند.
از یک لایه ادغام استفاده کنید: برای گرد هم آوردن ریز فرانتاندهای مختلف، به یک لایه ادغام نیاز دارید. انتخاب‌های محبوب شامل اجزای وب یا چارچوب‌هایی مانند Single-SPA است که به فرانتاندهای مختلف امکان همزیستی و ارتباط را می‌دهد.
استقرار مستقل: اطمینان حاصل کنید که هر تیم می تواند به طور مستقل میکرو فرانتند خود را مستقر کند. یک استراتژی رایج میزبانی بخش‌های مختلف برنامه در مخازن جداگانه و استفاده از خطوط لوله CI/CD برای استقرار خودکار آنهاست.
ارتباط بین Micro-Frontends: حتی اگر ریز فرانتندها مستقل هستند، ممکن است همچنان نیاز به اشتراک گذاری داده ها یا برقراری ارتباط با یکدیگر داشته باشند. از مدل‌های انتشار/اشتراک یا تماس‌های API برای مدیریت ارتباط بین این بخش‌ها استفاده کنید.
حفظ یکنواختی: اگرچه پیشفرض‌های کوچک استقلال را امکان‌پذیر می‌کنند، اما حفظ یک تجربه کاربری ثابت بسیار مهم است. دستورالعمل‌های طراحی و الگوهای رابط کاربری را تعریف و اجرا کنید که هر تیم باید از آنها پیروی کند تا از تجربه‌ای یکپارچه در کل برنامه اطمینان حاصل شود.
شرکت هایی که از Micro-Frontends استفاده می کنند
چندین شرکت پرمخاطب برای غلبه بر چالش‌های فرانتاندهای یکپارچه، فرانتاندهای خرد را اتخاذ کرده‌اند:
نتفلیکس: نتفلیکس مدت‌هاست که از ریزسرویس‌ها در بک‌اند استقبال می‌کند، و اکنون آنها رویکرد مشابهی را برای فرانت‌اند خود اعمال می‌کنند. این به تیم‌های آنها اجازه می‌دهد تا به سرعت روی ویژگی‌های مختلف بدون وقفه در تجربه کلی کاربر تکرار کنند.
Spotify: رابط کاربری Spotify از میکرو فرانتاندهای مختلفی تشکیل شده است که به تیم های مختلف اجازه می دهد تا به طور مستقل روی بخش های خاصی از برنامه – مانند لیست های پخش، توصیه ها و پخش کننده- کار کنند.
American Express: با پیاده سازی micro-frontends، American Express می تواند ویژگی های جدید را بسیار سریعتر برای مشتریان خود مستقر کند، در حالی که ماژول های فردی را برای مدیریت و مقیاس بندی آسان تر از یکدیگر جدا نگه می دارد.
چالش هایی که باید در نظر گرفته شوند
در حالی که میکرو فرانتاندها مزایای متعددی را ارائه می‌دهند، چالش‌هایی وجود دارد که باید از آنها آگاه باشید:
سربار: معرفی چند فرانت اند مستقل می تواند پیچیدگی معماری شما را افزایش دهد. باید اطمینان حاصل کنید که لایه ادغام قوی است و همه فرانتاندها به طور موثر ارتباط برقرار می‌کنند.
عملکرد: بارگیری چند فرانت اند می تواند بر زمان بارگذاری برنامه شما تأثیر بگذارد، به خصوص اگر به درستی مدیریت نشود. تکنیک هایی مانند بارگذاری تنبل و بهینه سازی تحویل دارایی برای اطمینان از اینکه عملکرد به خطر نمی افتد ضروری است.
ثبات در میان تیم ها: اطمینان از اینکه تیم های مختلف از دستورالعمل های طراحی و UX یکسان پیروی می کنند بسیار مهم است. بدون یک مدل حاکمیتی قوی، این خطر وجود دارد که تجربه کاربر تکه تکه شود.
آنچه در نتیجه گیری داریم
Micro-frontends در حال تغییر روش ما برای ساخت برنامه های کاربردی وب مدرن هستند. با تقسیم کردن صفحه به قطعات کوچکتر و مستقل، توسعه مقیاس پذیرتر می شود، تیم ها چابک تر می شوند و کسب و کارها می توانند ویژگی ها را سریعتر از همیشه ارائه دهند.
اگر در حال ساخت یک برنامه وب در مقیاس بزرگ هستید یا تیم های متعددی را مدیریت می کنید، زمان آن رسیده است که به فکر استفاده از فرانت اند های کوچک باشید. نه تنها روند توسعه شما را بهبود می بخشد، بلکه با این امکان که به شما امکان می دهد با فناوری ها و ساختارهای تیمی در حال تغییر سازگار شوید، برنامه کاربردی شما را نیز در آینده اثبات می کند.
