دیزنی آخرین پوستر The Little Mermaid را منتشر کرده است، یا حداقل، من فکر می کنم که این کار را کرده است. بنا به دلایلی، پوستر آنقدر تاریک و سایه است که به سختی می توانید دم پری دریایی عنوان را ببینید، در حالی که همه چیز به طرز عجیبی خاکستری شده است. این یک فیلم کودکانه بر اساس یک کارتون است، چرا پالت رنگی برف در کنار یک بزرگراه شلوغ است؟ اگر این مشکلی منحصر به فرد برای پری دریایی کوچولو بود، عجیب بود، اما اینطور نیست. این یک مشکل رایج در رسانه های جمعی است و همه از آن متنفرند، پس چرا هنوز وجود دارد؟
ما همچنین اخیراً عکس هایی از فیلم جدید پیتر پن را دیده ایم که دوباره با هدف کودکان و دوباره بر اساس یک کارتون ساخته شده است. و دوباره با بافت بصری لجن قهوه ای. اینطور نیست که کودکان این روزها رنگ‌های روشن را دوست ندارند یا حتی «روند» رنگ‌های روشن به پایان رسیده است – اکنون فیلم‌های زیادی در حال کپی‌برداری در دنیای عنکبوتی هستند و آن فیلم نگرش الکتریکی نسبت به رنگ‌ها دارد که حتی بلندترین بخش لباس تابستانی بچه ها نمی تواند با آن رقابت کند. Minecraft، Fortnite، و Roblox بین کودکان نیز بسیار محبوب هستند و هر سه روشن و پر جنب و جوش هستند.
این به رسانه های کودکان نیز محدود نمی شود. من حتی نمی‌توانم تمام درام‌های پرستیژی را که در سال‌های اخیر نور ضعیفی داشته‌اند، فهرست کنم، اما یکی از معروف‌ترین نمونه‌های آن بازی تاج و تخت است که صحنه‌ای از نبرد را تقریباً در تاریکی مطلق فیلم‌برداری کرد و منجر به سردرگمی جمعی شد. از بینندگان بازی‌های ویدیویی همچنین از لحن‌های سخت‌تر استقبال کرده‌اند، زیرا تلاش می‌کنند خود را به عنوان هنری جدی به جای اسباب‌بازی‌های بیهوده برای کودکان مشروعیت بخشند. فیلم‌های مارول نیز تاریک‌تر شده‌اند، زیرا تولید از مکان‌های واقعی با وسایل واقعی به صحنه‌های صوتی با CGI تغییر می‌کند. و این ما را به توجیه غم انگیز می رساند – ارزان تر است.
در حالی که نورپردازی به خودی خود آنقدر گران نیست، از تاریکی می توان برای پنهان کردن بسیاری از چیزها استفاده کرد. هالی بیلی در واقع یک پری دریایی نیست، و بنابراین داشتن صحنه های تاریک تر، پنهان کردن کار CGI را آسان تر می کند. این مشکل مخصوصاً در مارول است که استفاده از CGI را افزایش داده و در نتیجه کیفیت آن را کاهش داده است. این نباید برای یک پوستر مشکلی ایجاد کند، اما بصری های تیره تر، پایه های فیلم را برای پیروی از آن قرار می دهد.
تیتر در اینجا چیزی شبیه به دو موضوع است – رسانه نه تنها به معنای واقعی کلمه تاریک است، همانطور که نور آن نشان می دهد، بلکه دارای لحن تیره تری نیز است. من انتظار ندارم که پری دریایی کوچولو نوعی بازگویی تاریک باشد که بتواند به افسانه اصلی نزدیک‌تر باشد، اما در رسانه‌های مدرن یک حس کلی فاصله و عدم صداقت وجود دارد. همه چیز طعنه آمیز است، نیاز به اثبات هوشمندی خود دارد، برای داستان های ژانر یا داستان سرایی جدی خیلی خوب است. جدی بودن یعنی احمق بودن، همه چیز را باید تخریب کرد، باید به تمسخر گرفت. دلیل موفقیت فوق العاده Top Gun: Maverick و Creed 3 این است که آنها به قراردادهای ژانر وفادار می مانند و تلاش می کنند تا آنها را تا حد کمال اجرا کنند، نه اینکه آنها را زیر سوال ببرند تا شما را پیشی بگیرند.
رنگ‌ها لزوماً مترادف با جدیت نیستند – به این فکر کنید که چه تعداد از مارک‌های هکری از پاشیدن رنگ‌های تهوع‌آور بی‌معنی استفاده می‌کنند – اما در رسانه‌های مدرن احساس می‌شود که استفاده از رنگ یک کمک هزینه است که فقط فیلم‌های جدی به خودشان اجازه می‌دهند. صمیمانه‌ترین فیلم‌هایی که در چند سال گذشته دیده‌ایم، همگی دارای انفجارهای رنگی در پشت خود بوده‌اند، مانند Into the Spider-Verse، Mitchells Versus the Machines، و Puss in Boots: The Last Wish.
تاریکی می تواند کارساز باشد – بتمن به دلیل استفاده از تاریکی برای به تصویر کشیدن حال و هوای بدی که می خواست مورد ستایش قرار گرفت، در حالی که The X-Files از عمد تاریک بود، که به بخشی اصلی از هویت سریال تبدیل شد. اما با The X-Files، یک بار دیگر از روی جدیت مهندسی شد، در حالی که تاریکی امروز اغلب برعکس را نشان می دهد.
صحنه‌های درخشان‌تری از پری دریایی کوچک به نمایش گذاشته شده است که رویه بنفش نمادین و دم فیروزه‌ای آن می‌درخشند. و کارتون اصلی کمی تیره‌تر (به هر دو معنا) از کارتون‌های دیگر دیزنی بود که در همان زمان منتشر شدند. با این حال، به نظر می‌رسد این پوستر از روندهای ناامیدکننده تکیه بر تاریکی برای پنهان کردن گوشه‌هایی که با CGI بریده شده‌اند، پیروی می‌کند. قرار است پوسترها شما را برای یک فیلم هیجان زده کنند، اما من نمی توانم تصور کنم که بچه ها با این پوستر تیره و تار هیپ می شوند و به عنوان یک بزرگسال دیزنی، من هم چنین نیستم.
