Niantic در حال ارائه یک کلون دیگر از Pokemon Go است که این بار حول محور Monster Hunter ساخته شده است. نمی‌دانم چرا همان بازی را بارها و بارها با کمی بیشتر از یک لایه رنگ جدید منتشر می‌کند، اما می‌دانم که باعث شد برای اولین بار پس از یک سال بی‌درنگ حساب Pokemon Go خود را بررسی کنم. من قبلاً این بازی را زیاد بازی می‌کردم و از آن زمان با اخبار مهم پیرامون آن همراه بودم، اما هنوز برای چیزی که در انتظارم بود کاملاً آماده نبودم.
بین سال‌های 2016 تا 2020، من مذهبی بازی می‌کردم، چندین بار در روز وارد سیستم می‌شدم، و برای گرفتن موجودات در اطراف قدم می‌زدم. در طول دو سال بعد، این موضوع از بین رفت. تا حدی به دلیل همه گیری، اما حتی بدون آن، فکر می کنم من از بین می رفتم. زندگی من از سال 2016 بسیار تغییر کرده است، دو بار خانه عوض کردم، هر کدام یک بار تغییر جنسیت و شغل دادم و بازی کهنه شد. این از یک روش سرگرم کننده برای مشغول کردن خود در حین قدم زدن به میدان نبرد PvE و PvP مملو از ریزتراکنش ها تبدیل شد که هدف آن خرد کردن حملات برای به دست آوردن آب نبات و گرد و غبار ستاره ای برای آموزش عالی ترین مانای IV خود برای انجام جنگ بود. من همیشه از بازی سپاسگزار خواهم بود که من را از خانه بیرون آورد و فعال بود، برای اینکه چیزی به من داد تا بعدازظهرهای خالی را در زمانی که در پایین ترین حالتم قرار داشتم پر کنم، اما دیگر آنجا نیستم و دیگر هیچ استفاده ای ندارم. بازی در حال حاضر
با این حال، سرگرم کننده است، درست است؟ من نیازی به این ندارم که گهگاه سرگردانی کنم و Poke Balls را بیرون بیاندازم تا هر چیزی که در مسیرم اتفاق می افتد را بگیرم. من اصلاً در این خانه جدید بازی نکرده‌ام، بنابراین می‌توانم نزدیک یک نقطه داغ باشم، و چند مکان خوب برای پیاده‌روی در آن نزدیکی دارم. زمانی برای بازگشت به آن مانند زمان حال نیست. با این حال، به محض باز کردن بازی، دقیقاً به یاد آوردم که چرا از ابتدا آن را بسته بودم.
زمانی که آخرین پوکمون خود را گرفتم، بررسی کردم و آن در آگوست سال گذشته بود. با این حال، مکان دوشنبه نشان داد که این مکان زمانی بود که من در تعطیلات بودم، و این یکی از تنها دو موردی بود که در حین استراحت در اطراف استخر به خود زحمت می‌دادم آن را بگیرم. من صبح ها در هتل ها خیلی زود از خواب بیدار می شوم، مهم نیست که شب قبل چقدر دیر بیدار شده بودم، و به طور کلی به هر حال زیاد نمی خوابم، بنابراین من معمولاً تنها فردی هستم که در هتل در کنار استخر قرار دارد. صبح ها در آن زمان، کتابم را خواندم، به این فکر می‌کنم که قرار است آن روز چه کار کنم، شاید یادداشت‌هایی را یادداشت کنم، با کار بررسی می‌کنم زیرا یک ارتباط اجتماعی ناسالم با زندگی دفتر TheGamer دارم، و ظاهراً، من بازی پوکمون گو یادم نمی‌آید که این کار را انجام داده باشم، و با توجه به اینکه فقط دو مورد را گرفتم، احتمالاً زیاد این کار را نکرده‌ام. پس از آن، آخرین صید من در ماه مه گذشته بود، بنابراین تقریباً یک سال کامل.
اما فکر می کردم که بازی کهنه شده است، بنابراین انتظار تغییر زیادی نداشتم. چقدر اشتباه کردم ظاهراً من دفعه قبل در میانه‌ی تلاشی که پروفسور ویلو با نوعی ربات جایگزین شده بود، به میدان رفته بودم. آن ربات هنوز آنجاست و منتظر است تا ویلو را نجات دهم (آیا این تلاش بود؟)، اما ویلو نیز بازگشته تا دو ماموریت جدید به من بدهد. بید شرودینگر.
همچنین متوجه شدم که در ماموریت‌های روزانه، به پاداش هفتگی باز کردن جعبه پوکمون رسیده‌ام. چه لذت هایی در انتظار من بود؟ کدام پوکمون‌های کمیاب یا افسانه‌ای در غیاب من آنقدر عادی شده‌اند که بازی آنها را رایگان می‌دهد؟ آیا این ضیافت لذت‌ها می‌تواند قلب معمولی من را مجذوب خود کند و من را دوباره به داخل بکشاند؟ چه چیزی می تواند – آه. این یک پارازکت است. این در سال 2016 به سختی هیجان‌انگیز بود. جعبه‌های پاداش زمانی که من هنوز بازی می‌کردم بد بودند، اما این حتی تلاشی هم نیست. ممکن است یک ماشین لباسشویی خراب یا یک کفش قدیمی باشد.
شاید ناآرام‌کننده‌ترین بالن‌های جدید بنفش و سفید بود. بالون های Team Rocket برای مدت طولانی در بازی بوده اند، و من فکر کردم که این ممکن است نسخه دیگری از آن باشد. یک دشمن جدید برای نبرد، یا شاید سیرا سواری خود را ارتقا داده بود. اما نه، آن وعده پاداش. جز اینکه کیفم خیلی پر بود. من همیشه می‌توانستم برای ارتقا آن هزینه کنم، اما در عوض آن رقص قدیمی را انجام دادم – مثل دوچرخه سواری، هرگز فراموش نمی‌کنی – و ناناب بری‌هایم، راز بری‌هایم (من به اندازه کافی طلایی دارم)، و توپ‌های پوک (من دارم) را بیرون انداختم. به اندازه کافی اولترا). سپس روی صفحه ظاهر شد که من باید Pokemon Go UK را در فیس بوک دنبال کنم و ادعا کنم که یک بالون “حمایت شده” هستم. اما آیا واقعاً می توانید خود را اسپانسر کنید؟ پاداش فقط مقادیر ناچیزی از Stardust و یک سوپر معجون بود که قطعاً ارزش این را نداشت که توت های خوب من را دور بیندازم.
شاید اگر دوباره آن را به طور منظم بازی کنم، دوباره در دنیای پوکمون گو غوطه ور شوم و احساس کنم یک بار دیگر می فهمم که بازی چگونه حرکت می کند. با این حال، در حال حاضر، حتی با وجود چهار سال تعهد و دو سال دیگر تلاش، جهان مانند یک آشفتگی برای بازگشت به نظر می رسد. اگر Niantic به بیگانه کردن بازیکنان ادامه دهد، آنها ممکن است هرگز باز نگردند. اگر آنها مانند من رژه خوشامدگویی را دریافت کنند، قطعاً نمی‌توانند.
