جداسازی اجزای حیاتی، مانند پایگاه داده، خدمات صف (مانند RabbitMQ، آپاچی کافکا) و سرویس‌های کش (مثلاً Redis)، به سرورهای کاملاً متمایز، عملی است که چندین مزیت را ارائه می‌کند، به ویژه در عملکرد، مقیاس پذیری و امنیت. این عمل همچنین با اصل چهارم (خدمات پشتیبان) برنامه 12 فاکتوری https://12factor.net/backing-services مطابقت دارد که بر تفکیک مسئولیت ها و ساخت برنامه ها با خدمات مستقل تأکید دارد.
عملکرد
جداسازی این مؤلفه‌ها، اختلاف منابع را در همان دستگاه از بین میبرد. با اختصاص سرورهای خاص به هر سرویس، منابعی مانند CPU، RAM و ذخیره سازی برای استفاده انحصاری از یک سرویس بهینه می شوند. به عنوان مثال، ما می دانیم که پایگاه داده منابع CPU و حافظه قابل توجهی را مصرف می کند، بنابراین تخصیص منابع بیشتر به آن می تواند یک استراتژی کارآمد باشد.
امنیت
این رویکرد یک لایه امنیتی اضافی ایجاد می کند که با استراتژی دفاع در عمق همسو می شود. وقتی همه سرویس‌ها روی یک سرور هستند، سوء استفاده از یک آسیب‌پذیری در یک سرویس می‌تواند روی دیگران تأثیر بگذارد و منجر به خطرات آلودگی متقابل شود. جداسازی فیزیکی سرویس‌ها باعث انزوا می‌شود و تأثیر نقض احتمالی امنیتی را محدود می‌کند.
مقیاس پذیری
مقیاس پذیری یکی از مزایای اصلی این عمل است. با جدا کردن سرویس‌ها، می‌توان هر کدام را به‌طور مستقل و بدون تأثیر بر سایرین مقیاس‌بندی کرد. به عنوان مثال، اگر برنامه وب با افزایش ترافیک مواجه شود، می‌توانیم حافظه و CPU بیشتری را به سرور برنامه اضافه کنیم بدون اینکه روی سایر سرویس‌ها مانند پایگاه داده تأثیر بگذاریم.
این رویکرد همچنین با اصل چهارم برنامه 12-عاملی مطابقت دارد که از تفکیک مسئولیت ها بین اجزای مختلف برنامه حمایت می کند. با اتخاذ این روش، ما از معماری انعطاف‌پذیرتر و انعطاف‌پذیرتر اطمینان می‌دهیم، که به خدمات اجازه می‌دهد تا مقیاس‌بندی و مدیریت شوند، که برای رویارویی با چالش‌های برنامه‌های مدرن ضروری است.
