وقتی شروع به یادگیری برنامه نویسی کردم اولین قانونی که یاد گرفتم این بود:اگر کار کرد به آن دست نزنید “سپس تازه متوجه شدم که 70 درصد از زمان صرف شده برای کدنویسی صرف خواندن کد می شود. به نظر می رسد قانون اول دارای مشکلاتی است.
چند روز پیش یک ارائه مرتبط با این موضوع را تماشا کردم و محتوای آن برخلاف قانون اول بود. در اینجا یک بررسی اجمالی است.
اگر نمی دانید چرا کد شما کار می کند، هیچ امیدی به رفع آن در صورت شکستن آن ندارید.
زمانی که نمی‌دانید کد چگونه کار می‌کند و باید آن را تعمیر کنید.
ایده ای خواهد آمد که هست اگر تازه آن را بازنویسی کنم سریعتر می شود. این مشکل را برطرف می‌کند، اما اگر دوباره اشکال دیگری در پایه کد وجود داشته باشد، زیرا پایه کد را درک نمی‌کنید، باید آن را دوباره و دوباره بنویسید.
این امر پیشرفت توسعه را کند می کند. به همین دلیل است که اکثر پایه های کد صدها بار بازنویسی می شوند. اگر کد شما باید بازنویسی شود تا درست شود. بهبود یافته یا تمدید شده، شکست خوردید. تنها راه برای اطمینان از زنده ماندن کد شما این است که مطمئن شوید خوانا است.
مشکل این است که ما در حال نوشتن کد خود در درجه اول برای کامپیوتر هستیم. نه برای انسان ها، بلکه کد باید ایده ها را با افراد دیگر در میان بگذارد. خوانایی مستقیماً بر توانایی شما و همه افراد دیگر برای انجام کارشان تأثیر می گذارد.
خوانایی فقط یک ایده خوب یا خوب نیست. این کل نکته است.
تنها چیزی که ما همیشه در آن بهتر از رایانه خواهیم بود، ارتباط همدلانه با دیگران است.
من لینک ارائه را در اینجا می گذارم که ارزش بررسی آن را دارد.
