UML (زبان مدلسازی یکپارچه)

مفاهیم UML

UML (Unified Modeling Language) یک زبان مدلسازی گرافیکی است که دستوری را برای توصیف عناصر اصلی (مصنوعات) یک سیستم نرم افزاری ارائه می دهد. این ابزار استاندارد شده ای است که برای طراحی و توسعه نرم افزار به ویژه برای توسعه نرم افزار شی گرا مناسب است.

خاستگاه و تاریخچه

• UML برای رسیدگی به پراکندگی در صنعت مهندسی نرم افزار، زمانی که بیش از 50 زبان مدل سازی مختلف وجود داشت (1989-1994) متولد شد.

• سه روش در اواسط دهه 1990 ظاهر شد:

  • بوچ: قوی در طراحی و اجرا.
  • OMT (تکنیک مدلسازی شی): برای تجزیه و تحلیل داده ها و سیستم ها خوب است.
  • OOSE (مهندسی نرم افزار شی گرا): با مدل Use Cases متمایز شوید.

• جدول زمانی مهم:

  • 1994: جیم رامبا (OMT) و گریدی بوچ در شرکت Rational Corp همکاری کردند و “روش یکپارچه” را توسعه دادند.
  • 1995: Ivar Jacobson (OOSE) به Rational می‌پیوندد و در مفهوم Use Case مشارکت دارد.
  • 1997: UML توسط سازمان OMG (Object Management Group) پذیرفته شده و تبدیل به یک زبان باز و غیر تجاری می شود.

هدف UML

1. ارائه یک زبان مشترک: یک زبان گرافیکی ایجاد کنید که همه اعضای صنعت نرم افزار بتوانند آن را بفهمند و از آن استفاده کنند.
2. استانداردسازی مدلسازی: روش های مدل سازی قبلی را متحد کنید، تضادها را کاهش دهید و کارایی ارتباط را افزایش دهید.
3. پشتیبانی از توسعه نرم افزار: قابل اجرا در هر مرحله از پروژه، از تحلیل نیازمندی ها گرفته تا طراحی و اجرا.

ویژگی های برجسته UML

1. زبان گرافیکی قدرتمند: نشانه گذاری برای مدل سازی بسیاری از جنبه های سیستم ارائه می دهد.
2. طراحی شده توسط کارشناسان: توسط سه بنیانگذار معروف (“سه آمیگو”) Rational Corp.
3. تطبیق پذیری: از مدل سازی شی، رفتار، وضعیت و پیاده سازی سیستم پشتیبانی می کند.

نتیجه گیری

UML یک زبان استاندارد برای نمایش مصنوعات در پروژه های نرم افزاری است که به تیم های توسعه کمک می کند تا به راحتی ارتباط برقرار کنند و کیفیت طراحی نرم افزار را بهبود بخشند. امروزه UML به طور گسترده در صنعت نرم افزار به عنوان یک استاندارد رایج استفاده می شود.