شهرهای هوشمند؟ دهکده های هوشمند؟ آیا می توانیم هر دو را داشته باشیم؟ آیا راه سریعی برای این وجود دارد؟

جهان به سرعت در حال تغییر است و فناوری با سرعتی باورنکردنی در حال پیشرفت است. مفهوم شهرهای هوشمند به عنوان پاسخی به چالش های فزاینده ای که مناطق شهری با آن مواجه هستند، به طور فزاینده ای محبوب شده است. با این حال، مناطق روستایی نیز مجموعه ای از مشکلات منحصر به فرد خود را دارند و ایده روستاهای هوشمند برای کمک به حل آنها به وجود آمده است. سوال این است که آیا می توانیم هم شهرهای هوشمند و هم روستاهای هوشمند داشته باشیم و آیا راه سریعی برای رسیدن به این هدف وجود دارد؟

پاسخ کمی پیچیده است. از یک طرف می توانیم هم شهرهای هوشمند داشته باشیم و هم روستاهای هوشمند. در واقع، برخی از کارشناسان استدلال می کنند که روستاهای هوشمند برای دستیابی به توسعه پایدار و فراگیر ضروری هستند (عشق مغرضانه ویژه ای که به SDG 4،6،7،9،11، و 13 داده شده است). به هر حال، مناطق روستایی بخش قابل توجهی از جمعیت جهان را تشکیل می دهند و باید در عصر دیجیتال گنجانده شوند. از سوی دیگر، هیچ راه سریعی برای دستیابی به شهرهای هوشمند و روستاهای هوشمند وجود ندارد. این نیاز به سرمایه گذاری قابل توجهی در فناوری، زیرساخت ها و برنامه ریزی دارد.

برای دستیابی به شهرهای هوشمند و روستاهای هوشمند، باید با هم کار کنیم. دولت ها و نهادهای بخش خصوصی باید یک سیاست حمایتی و محیط نظارتی ایجاد کنند که سرمایه گذاری در راه حل های شهر هوشمند و روستای هوشمند را تشویق کند. این می تواند شامل مشوق های مالیاتی، یارانه ها و سایر مشوق های مالی باشد که سرمایه گذاری بخش خصوصی را تشویق می کند. با همکاری یکدیگر، می‌توانیم ریسک‌ها و پاداش‌ها را به اشتراک بگذاریم و پیشرفت در دستیابی به شهرهای هوشمند و روستاهای هوشمند را تسریع کنیم.

مشارکت عمومی و خصوصی (PPPs) نیز می تواند نقش مهمی در تسریع پیشرفت ایفا کند. PPP ها می توانند به استفاده از تخصص و منابع بخش خصوصی برای کاهش خطرات مرتبط با سرمایه گذاری در راه حل های شهر هوشمند و روستای هوشمند کمک کنند. برای بیان این موضوع، دبیرخانه کنیا Vision 2030 مشتاق اجرای مشارکت های دولتی و خصوصی به عنوان آخرین مرحله برای مشاهده تحقق رویای سیلیکون ساوانا است.[1]. با همکاری، دولت ها و نهادهای بخش خصوصی می توانند خطرات و پاداش ها را به اشتراک بگذارند و پیشرفت در دستیابی به شهرهای هوشمند و دهکده های هوشمند را تسریع بخشند.

در نهایت، نیاز به افزایش سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه برای ایجاد راه حل های نوآورانه است که چالش های منحصر به فرد جوامع روستایی را برطرف می کند. این می‌تواند شامل توسعه فناوری‌های جدیدی باشد که دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، آموزش، و آب پاک را بهبود می‌بخشد، و همچنین مدل‌های کسب‌وکار جدیدی که از رشد اقتصادی پایدار در مناطق روستایی حمایت می‌کند – مطابق با رویکرد UN-Habitat برای شهرهای هوشمند مردم محور.[2]. راه حل برای این مشکلات تا حد زیادی به اتصال برای نوآوری محلی بستگی دارد – موضوعی که نیاز به پر کردن شکاف دیجیتال در کشور دارد. این مشکل بک هال حل شده و با مهارت دیجیتال پوشانده شده است، مطمئناً دسترسی به خدمات دولتی را افزایش می دهد و در عین حال نوآوری های محلی را در بخش های مختلف افزایش می دهد. راه حل های لجستیک هوشمند، کنترل آلودگی، مدیریت هوشمند بلایای طبیعی، مراقبت های بهداشتی هوشمند، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و صنعت هوشمند 4.0.

در نتیجه، دستیابی به شهرهای هوشمند و روستاهای هوشمند برای تضمین توسعه پایدار و فراگیر حیاتی است. در حالی که هیچ راه سریعی برای دستیابی به این هدف وجود ندارد، ما می‌توانیم با هم برای ایجاد یک سیاست حمایتی و محیط نظارتی، استفاده از PPPها و سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه همکاری کنیم. با همکاری یکدیگر، می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که هیچ جامعه‌ای در عصر انقلاب دیجیتال عقب نمانده است.

[1] https://unhabitat.org/programme/people-centered-smart-cities#:~:text=The%20flagship%20programme%20%E2%80%9CPeople%2Dcentered,and%20human%20rights%20in%20cities.
[2] https://vision2030.go.ke/public-private-partnerships-to-drive-final-leg-of-vision-2030/

ابتدا در https://www.linkedin.com/pulse/smart-cities-villages-can-we-have-them-both-quick-way-stephen-gitahi%3FtrackingId=o4bSkM5HSd%252BtNfvXch4vEw%253D%253D/? trackingId=o4bSkM5HSd%2BtNfvXch4vEw%3D%3D